‘Een goed kunstwerk ademt in en ademt uit.’
— Han Leeferink & Puck Willaarts
![]()
︎
Han Leeferink en Puck Willaarts werken sinds 2019 samen aan een omvangrijk project waarin het verbeelden van landschap centraal staat. Ze laten zich daarbij beïnvloeden door Chinese landschapsfilosofie, teksten van klassieke Chinese landschapsschilders, en klassieke Chinese landschapskunst en -poëzie. zwerfdagboek is de eerste uitkomst van dit project, een boek waarin het levende landschap – landschap dat ons in al zijn openheid, vitaliteit en onbegrensdheid doet (her)ademen – zicht- en voelbaar wordt gemaakt in literair en filosofisch proza, poëzie, tekeningen, etsen, krijtdrukken en pinholes. Delen van zwerfdagboek verschenen eerder in Deus Ex Machina en op Elders Literair, platform voor literatuur en beeldende kunst.
Han Leeferink schrijft proza en poëzie. Daarnaast verzorgt hij lezingen en workshops over Chinese landschapsfilosofie en (klassieke Chinese) landschapspoëzie. Zijn belangstelling gaat uit naar de relatie tussen taal en (landschappelijke) werkelijkheid, naar de (on)mogelijkheid het leven in al zijn natuurlijkheid en veranderlijkheid te verwoorden.
Deze thematiek komt in verschillende varianten terug in zijn werk. Zo vraagt de ik in zwerfdagboek zich af in hoeverre woorden uitdrukking kunnen zijn van een in staat van ontbinding verkerende vormwerkelijkheid, of ze de lezer kunnen meevoeren naar de toegangspoort van een ruimte waarin ze zich kunnen ontdoen van hun gewicht om daarmee een minder tastbare, minder concrete, minder door betekenis beperkende dimensie van de werkelijkheid ervaarbaar te maken.
En in De oosthoek van de Melkweg, de debuutroman waar hij momenteel aan werkt, schrijft een van de personages: Het verhaal heeft een verleden en een toekomst. Het verhaal heeft een begin en een eind. De mens van voor de zondeval kende geen onderscheid tussen leven en dood, verleden en toekomst, begin en eind. De mens van voor de zondeval kende geen verhaal. Het verhaal bestaat omdat de dood bestaat.
Schrijven als zoektocht naar een ruimte waarin de taal niets meer vastzet en zich ontdoet van haar vermogen te (onder)scheiden; een betekeniswissende ruimte.
︎
Puck Willaarts is beeldend kunstenaar. Al vanaf haar tiende doet ze niets liever dan tekenen, en dan bij voorkeur lijnen. Aanvankelijk lag daarbij de nadruk op de suggestieve kracht van de lijn. ‘Wat ik interessant vind is hoe weinig lijnen je nodig hebt om een tekening te maken,’ zegt ze in een interview in 2017 over haar werk. ‘De kijker vult de rest vanzelf aan.’
De laatste jaren gaat haar belangstelling uit naar het ritme van de lijn, het natuurlijke ritme, het ritme dat samenvalt met het ritme van landschap. ‘Ik onderzoek,’ schrijft ze op haar website, ‘hoe ik een spontane lijn kan maken, een lijn die ongehinderd door gedachten, bedoelingen, verwachtingen het natuurlijke kan uitdrukken, of nee, niet uitdrukken, zelf het natuurlijke kan zijn.’
Die natuurlijke beweging vindt ze in de Chinese benadering van landschap: landschap dat niets is dan beweging, de beweging tussen het bestendige (aarde) en het veranderlijke (wolken), het ondoorzichtige (bergen) en het transparante (water), het zichtbare (licht) en het voelbare (wind). Een spontane, levende beweging die ook in ons en in de kunst werkzaam is. Een ademende beweging.
‘Een goed kunstwerk ademt in en ademt uit.’
︎
Meer
www.puckwillaarts.nl
www.hanleeferink.nl